نگاه دولتی اتاق را یک ویترین بی خاصیت می خواهد

از قدیم دو نگاه در مورد اتاق بازرگانی وجود داشته است، یک نگاه، نگاه دولتیان که به اتاق و بخش خصوصی اعتنایی نکنند و اتاق را تبدیل به یک ویترین بی خاصیت کنند و یک نگاه، نگاه فعالان اقتصادی بوده است که راه نجات اقتصاد را خروج از اقتصاد دولتی و فعال شدن اقتصاد توسط بخش خصوصی، ناظر بر اجرای سیاست های حاکم بر الحاقیه اصل 44 می شمرده اند.
در طول این سه دهه اتاق همیشه از نگاه اول آسیب خورده و همچنان آسیب می بیند اما از سویی عملکرد اتاق هم به این نگاه کمک کرده است. حضور افرادی از دولتیان در سیستم مدیریتی اتاق با همان نگاه دولتی به تضعیف نگاه دوم نمن کرده است. هنوز در سیستم اجرایی اتاق حضور کسانی ه یک عمر نگاه دولتی داشته اند و با مدل دولتی در وزارتخانه ها و سفارتخانه ها مشغول کار بوده اند مثلاً در دبیر کلی اتاق و معاونت بین الملل دیده می شود. هنوز تشکل ها ارج و بهایی ندارند و دید تشکلی در اتاق در میان این مدیران مهجور است.سیستم بورکراسی، تعطیلات زیاد، ساعات اداری کم از ثمرات این نحوه مدیریت است در حالیکه شنیده شده مثلاً اتاق استانبول در سه شیفت کاری و حتی روزهای تعطیل فعال است در اتاق بازرگانی ایران بعد از ساعت 2:30 بعدازظهر دیگر هیچ تماسی پاسخ داده نمی شود و پنجشنبه ها هم تعطیل است. اضافه کنید تعطیلی پنجشنبه و جمعه را به تعطیلی شنبه و یکشنبه در کشورهای دیگر تا ببینید تعطیلی 4 روز در هفته اتاق بازرگانی چه خدشه ای به ارتباط با بخش خصوصی فعال دنیا وارد می آورد. این همان تداوم نگاه دولتی به اتاق است. اما دولتیان در هشت سال گذشته با اتاق نا سازگار بوده  و حتی در جلسات شورای گفتگو هم حضور بسیار جدی نداشته اند و به نوعی خود را در تقابل با اتاق می دانند زیرا اتاق را در خط سیاسی ریاست مجلس می بینند و با آن زاویه دارند و این برای بخش خصوصی جز خصران به دنبال نداشته است. با توجه به تعریف اتاق به عنوان مشاور سه قوه، تعامل با قوه قضائیه هم علیرغم تلاش ها اثر چندانی نداشته است. ممنوع الخروج شدن انبو فعالان اقتصادی به بهانه بدهی به بانک ها حاصل این عدم تعامل است در حالیکه بسیاری از این ممنوع الخروج ها خود بابت پروژه هایی که برای دولت انجام می دهند و دولت بدهی خود را به آنها نمی دهد، توان پرداخت بدهی خود به بانک ها را نداشته اند.