نگاه دولتى به اتاق...(قسمت دوم)

اگر مشاورت سه قوه را بزرگترین شاخصه اتاق ها بدانیم، میزان تحقق این مشاورت، یکى از ابزارهاى سنجش توفیق اتاق ها می باشد. 

مشاورت ، در شرایطى به انجام می رسد که طرفین به اصل مشاوره اعتقادى داشته باشند. متاسفانه دولت هاى قبل و پس از انقلاب، باور چندانى به مشورت گرفتن از بخش خصوصی نداشته اند و بسیارى از لوایح اقتصادى بدون اطلاع اتاق ها، تصویب و ابلاغ می شده است. اما روی دیگر سکّه مشورت، اتاق ها بوده اند که آیا توانسته اند طرح هاى کارشناسی  کارآمد که از متن تجربه برآمده باشد در همه پهنه هاى اقتصادى به دولت ها ارائه بدهند تا دولت ها در چرخه آزمایش و خطا ، منابع کشور را ضایع نکنند؟ متاسفانه اتاق ها در این زمینه ها پرونده درخشانى ارائه نداده و جز حرف هاى کلى و گلایه اى کارهاى کارشناسی موردی و علمى کمتر داشته اند و علت آن هم عدم ایجاد مکانیزمى برای ساماندهى کارشناسان تشکل هاى اقتصادى  و استفاده از توان آنها براى ابداع طرح هاى نو و کارسازبوده است. کدام اتاق است که با این مکانیزم توانسته باشد آرشیوى قوى از مجموعه این طرح ها و راهکارها آماده نموده باشد تا به مجریان متغیر پست هاى دولتى مشاوره بدهد؟بیش از یکصد و سی تشکل در اتاق ثبت شده اما حضور اتاق  در این تشکل ها نوعا هنگام انتخابات هیات مدیره در مجامع عمومى بوده است. نباید این سخنان را حمل بر سوء نظر کرد بلکه شناخت چالش ها براى اصلاح است تا زمینه تصحیح فراهم آید.