حلال، نشان برین (قسمت سی ام)

حلال و کاربرد الکل:

در شیمی به هر ترکیب شیمیایی که یک گروه هیدروکسیل (-OH ) متصل به کربن یک آلکیل داشته باشد الکل می گویند. در شیمی الکل ها در شمار گروه مهمی از ترکیب های شیمیایی هستند و در واکنش های گسترده ای شرکت می کنند و بسیاری از ترکیب های شیمیایی از آنها به دست می‌آیند. به طور کلی زمانی که نام الکل به تنهایی به کار می رود، معمولا منظور اتانول است که همان الکل گرفته شده از برخی محصولات گیاهی همچون جو یا چغندر یا … است که مسکر (مست کننده) یا همان مشروبات الکی است. اتانول مایعی بی رنگ و فرار با بویی بسیار تند است که از تخمیر قند ها به دست می آید.
خوردن این الکل از نظر همه فقهای معاصر حتی به مقدار بسیار کم و حتی اگر برای فرد مستی نیاورد، حرام است اگر چه پاک بودن آن از نظر فقها مورد تردید نیست.
بنا بر این اگر چه الکل پاک باشد ولی خوردن آن به هر مقدار جایز نیست و حضور آن در شیرینی و شکلات ها، ماء الشعیر ها و سایر ترکیبات غذایی موجب حرمت است. با وجود پاک بودن الکل، وجود الکل در لوازم آرایشی و بهداشتی اگر چه موجب حرمت نیست ولی به دلیل وجود عوارض آن، امروزه در لوازم آرایشی و بهداشتی حلال، از سوی بعضی شرکت های دارای گواهی حلال منع شده است و این انتخاب مصرف کننده مسلمان است و دلایل فنی هم دارد که در یکی از مقالات در مورد یکی از شرکت های آرایشی و بهداشتی با آزمایش‌هایی که در انستیتو پاستور انجام داده و عوارض آن مشخص شده بود، شرح دادم.
اما در مورد الکل بسیار کمی که به طور طبیعی در بعضی میوه ها یا محصولات طبیعی ممکن است وجود داشته باشد به دلیل آنکه توسط شارع مجاز دانسته شده حرمت جاری نمی شود مگر آنکه موجب مستی شود. با توضیحاتی که عرض شد یکی از چالش های حلال در نوشیدنی ها و سایر مواد خوراکی و دارویی موضوع الکل است که در ممیزی های این محصولات به دقت مورد ارزیابی قرار می گیرد تا با آزمایش های لازم از نبود الکل در آنها اطمینان خاطر به وجود آید.
دکتر عبدالحسین فخاری
دبیرکل موسسه حلال جهانی